The Zone of Interest won op het filmfestival van Cannes de Grand Prix, en kreeg vijf Oscarnominaties, onder andere die voor Beste Film. Het is een ziek meesterwerk dat je zeker niet wil missen, maar daarna ook nooit meer wil zien. En horen.

De film draait op het eerste gezicht om het leven van een doorsnee Duits gezin dat in een mooie villa aan een grote rivier met veel groen woont. Vader en moeder lijken gelukkig met elkaar en met hun kinderen en ze vullen hun family quality time met zwempartijtjes, picknicken, bootje varen, verjaardagsfeestjes met taart, fantaseren over de toekomst en zo nu en dan bezoekjes van vaders collega’s, vrienden en (schoon)moeders. En als de kinderen ’s avonds naar bed gaan, leest papa ze een verhaaltje voor. Niets aan de hand. Alleen is de vader van het gezin kampcommandant Rudolf Höss  en grenst de prachtige tuin van de villa aan de muren van zijn werk: concentratiekamp Auschwitz, het grootste vernietigingskamp van de Nazi’s.

Dit is dus een film over de Holocaust, maar zoals je die nog nooit eerder zag. Regisseur Jonathan Glazer (Under the Skin), laat namelijk geen enkele scène zien waarin mensen worden mishandeld, gemarteld of vermoord. Met de nadruk op zien. Want dit wil niet zeggen dat je als kijker niet op andere (heftige) manieren wordt geconfronteerd met wat zich achter die hoge muren op Höss werk afspeelt. Zo zie je op de achtergrond van zijn paradijsje regelmatig rook uit de schoorstenen van de verbrandingsovens komen. Luister je naar herkenbare ‘efficiëntie-en-target-gesprekjes’ tussen de kampcommandant (Christian Friedel) en z’n collega’s -alleen gaan die over het beste model ovens met de grootste capaciteit. Hoor je de vrouw des huizes (een geweldige rol van de Oscargenomineerde Sandra Hüller) een herkenbaar gesprekje met haar visite voeren over een nieuwe bontjas die ze cadeau kreeg van haar man -alleen komt die van een Joodse vrouw uit het kamp. En hoor je continu achtergrondgeluiden zoals geschreeuw, gehuil, blaffende honden en geweerschoten. Soms gedempt, soms akelig concreet. Geluid waarvan je af en toe wenst dat het stopt; de openingscredits zullen je in dat opzicht nog lang bijblijven…

The Zone of Interest kruipt al vanaf de opening onder je huid en laat je niet los tot het einde. Maar het is ondanks z’n heftige en confronterende onderwerp wel eentje die je niet wil missen. En bovendien iedere genomineerde Oscar (Beste Film, Beste Buitenlandse film, Beste. Regie, Beste Geluid en Beste Script) meer dan waard.

The Zone of Interest is geïnspireerd op het gelijknamige boek van Martin Amis, maar in alle aspecten heeft Glazer hier zijn eigen verhaal van gemaakt. Hij deed er maar liefst 10 jaar over en baseerde de film op eigen research naar de getuigenissen van het personeel van de familie Höss, in samenwerking met het Auschwitzmuseum. De film is grotendeels geschoten met verborgen camera’s en houdt zich bewust op afstand van de hoofdrolspelers.

“In ‘The Zone of Interest’ komen het alledaagse en het onbevattelijke op verpletterende wijze samen” ★★★★★ – De Volkskrant

“Glazers film zou vanaf nu verplichte Holocaust-educatie moeten zijn.” – Filmkrant

“Een meesterwerk” ★★★★★ – NRC

“Formidabele rol van Sandra Hüller” ★★★★★ –  Trouw

“Auschwitz in je achtertuin: meesterwerk The zone of interest maakt koud tot op het bot” ★★★★★ – AD