Sinds de mijnen gesloten werden is er armoede en leegstand in Noord-Engeland. En al die lege huizen maken de regio ideaal om Syrische vluchtelingen te dumpen. Zo ook in County Durham, waar de jonge fotografe Yara terechtkomt. Daar krijgt ze te maken met veel anti-vluchtelingensentiment van de bewoners, maar sluit ze ook vriendschap met kroegbaas TJ. Samen besluiten ze in TJ’s kroeg The Old Oak gratis eten te serveren. Want TJ’s moeder wist al: ‘When you eat together, you stick together.’ Zoals in de meeste van Loach’s films (en zeker die geschreven door Paul Laverty) is meteen duidelijk bij wie je sympathie moet liggen. De kunst van vertellen en het oog voor detail zijn bij de oude meester echter zo groot, dat bij de kijker ieder cynisme al snel verdwijnt.

De plaatselijke pub is zo’n beetje de laatste ontmoetingsplaats voor de bewoners van een verarmd stadje in het noorden van Engeland, dat nooit echt is opgekrabbeld na de teloorgang van de mijnindustrie. De toekomst van de pub van TJ (Dave Turner) hangt aan een zijden draadje. Als de komst van Syrische vluchtelingen ook nog eens allerlei xenofobe reacties oproept, besluit TJ om de nieuwkomers zo goed mogelijk te helpen – tot afschuw van sommige van zijn stamgasten.

Het ontroerende melodrama van Ken Loach en zijn vaste scenarioschrijver Paul Laverty (I Am Daniel Blake, Sorry We Missed You) speelt zich af in 2016 ten tijde van de Brexit – hoewel het woord nooit valt. Temidden van een verdeelde gemeenschap vindt Loach sprankjes hoop, moed, vriendelijkheid en solidariteit. Na Sorry, We Missed You werkte Loach voor deze film opnieuw samen met actrice Debbie Honeywood.