Phantom Thread | 2018 | Drama

Paul Thomas Anderson en acteur Daniel Day-Lewis werken tien jaar na There Will Be Blood opnieuw samen en creëren Reynolds Wood­cock, een veeleisende modeontwerper die een machtsspel speelt met zijn muze en model Alma. Phantom Thread is even exact en weelderig als zijn hoofdpersonage.

Wat begint als een bedrieglijk simpele love story, mondt uit in een verrassend ondeugende analyse van het mannelijke ego. Daniel Day-Lewis zorgt voor een knetterend afscheid in zijn rol van narcistische modeontwerper.

We bevinden ons in het stijlvolste stukje Londen van de jaren 50, Woodcock is een van de meeste gerenommeerde modeontwerpers van de stad. In zijn atelier komen prinsessen en andere bekendheden adembenemend elegante jurken passen: elke steek, elke vierkante centimeter stof, elke knoop is met een haast autistische precisie gekozen.

Wanneer serveerster Alma (Vicky Krieps) letterlijk zijn leven binnenvalt, daagt zij Reynolds uit, doet hem wankelen op zijn voetstuk, doorprikt zijn gezwollen ego met zijn eigen naald. En vreemd genoeg is dat is precies waarnaar hij op zoek is.

Zo tovert Anderson een mateloos fascinerend machtsspel tussen man en vrouw op het scherm. Sm zonder zweepjes, honderd keer spannender dan de drie Fifty Shades-films samen. En dat allemaal met een gevoel voor pure schoonheid waar Reynolds Woodcock himself een puntje aan zou kunnen zuigen. Phantom Thread is het toppunt van elegantie, een eindeloos defilé van stijlvolle kostuums, decors en camerabewegingen. Aan elkaar genaaid door de bezwerende muziek van Jonny Greenwood – ook al zo’n meester in zijn vak.